SUBJECTIVE SIDE

Օրերս մի հարցադրում զետեղեցի facebook.com սոցիալական կայքում. <<Կյանքի խոսք – աղանդ թե քրիստոնյա, ավետարանական եկեղեցի?>> Եվ պարզապես զարմացած էի, երբ այն դարձավ մի ահռելի զանգվածի համար  քննարկան առարկա: Արդյունքում  1123 մարդ ասաց, որ այն աղանդ է, իսկ 1181-ը՝ ավետարանական եկեղեցի: Այսինքն 2304  հոգի ասաց, որ այն աղանդ է: Քանի որ առհասարակ Առաքելական, Ուղղափառ ուԿաթոլիկական եկեղեցու հետևորդների կողմից ավետարանական եկեղեցին միշտ դիտարկվել է իբրև աղանդ: Եվ դա արդար է, և չի կարելի նման կառույցները եկեղեցի անվանել:  Ակնհայտ է, որ դրանք փող աշխատելու կամ լվանալու միջոց են: Անխոս, յուրաքանչյուրն ունի իր խոսքի և կարծիքի իրավունքը եվ ստորև գրվածը յուրաքանյուրն յուրովի կմեկնաբանի: Ինչի համար ես էլ ավելի ուրախ կլինեմ: Քանի որ, ցավոք սրտի, այսօրվա հասարակության մեջ հավատքը ամրապնդման կարիք ունի, ինչպես նաև կեղծ ՛՛հավատքից՛՛ հարկավոր է ետ բերել մարդկանց:

   Добрый день, как вы?  Скажу заранее, что не собираюсь катить бочку на кого-то, защищать кого-то и тому подобное. Просто за последнее время сложилось субъективное мнение о всякой всячине о мире армянского шоу-бизнеса, которого и нету как такового. Попытаюсь изложить оное более доступно и кратко.   Начну о шоу бзике. Каждая неудавшаяся цаца корчит из себя звезду, представительницу высшего общества, богемную принцессу, гламурную фу-фу, причем не только женский пол, но и мужской, и средний пол тоже. Вопрос - зачем? Ведь мы живем в маленькой стране, и если ты из себя корчишь фу-фу, а завтра перед моими глазами в буфете института из кошелька еле-еле наскребешь пару копеек, чтобы выпить кофе, то автоматически становишься клоуном. Гламур, гламур, гламур... Вся молодежь помешалась на этом, даже понятия не имея что это такое. Недавно посмотрел одну передачу.